Szanowni Państwo,

uprzejmie prosimy o uwzględnienie poniższych zasad redakcyjnych w tekstach nadsyłanych do „Terminusa”.

Dziękujemy i łączymy wyrazy szacunku,

Redakcja „Terminusa”

 ZASADY REDAKCYJNE OBOWIĄZUJĄCE W „TERMINUSIE”

1) W funkcji zaakcentowania czy uwypuklenia istotnej treści w tekście stosujemy zawsze rozstrzelenie (używając opcji edytora Word: zakładka Format→ Czcionka→ Odstępy między znakami→ Odstępy: Rozstrzelone). Zasada ta obowiązuje również w przypadku tłumaczeń tekstów anglosaskich, w których w tej funkcji stosuje się kursywę.

2) Kursywę (italik) stosujemy:

– w tytułach książek, artykułów, filmów, utworów muzycznych,

– przy zapisie pojedynczych słów lub krótkich wyrażeń pochodzących z języka obcego.

Uwaga: nie stosujemy kursywy na oznaczenie cytatów!

3) Cudzysłów w postaci „____” (nie ‘___’ ani "___") ma zastosowanie:

– w tytułach czasopism (bez względu na język)

– w oznaczeniach cytatu, także z języka obcego, jeśli jest dłuższy niż pojedyncze słowo lub krótkie wyrażenie.

Jeśli zachodzi konieczność zastosowania cudzysłowu w obrębie cudzysłowu (np. w cytatach), używamy znaku «___», np. „______«___»”.

4) Do skrótów w obrębie cytatów stosujemy nawias kwadratowy […].

5) Wszystkie cytaty blokowe w językach obcych należy zaopatrzyć w polskie tłumaczenie ujęte w nawias kwadratowy [ ] i zamieszczone w tekście głównym bezpośrednio pod cytatem.

6) W przypadku publikacji anglojęzycznych między tytułem i podtytułem stawiamy dwukropek, np. Printed Voices: The Renaissance Culture of Dialogue

W przypadku wszystkich pozostałych publikacji między tytułem i podtytułem stawiamy kropkę, np. Rzeczy minionych pamięć. Studia dedykowane Profesorowi Tadeuszowi Ulewiczowi w 90. rocznicę urodzin. 

 PRZYPISY – NORMA

Obowiązują przypisy na dole strony

 1. W przypadku publikacji książkowych:

a) przy wydaniach oryginalnych:

Autor (inicjał(y): spacja pomiędzy) + nazwisko), pełny tytuł książki, miejsce wydania + data (bez przecinka pomiędzy), strona (skrót s., nie str.), np.:

L. J a r d i n e, Erasmus, man of letters: the construction of charisma in print, Princeton 1993, s. 15.

A. M o s s, Printed commonplace-books and the structuring of Renaissance thought, Oxford 1996, s. 2–23.

P. S l o m k o w s k i, Aristotle’s Topics, Leiden – New York – Köln 1997, s. 1 i n.

b) przy tłumaczeniach:

Autor (inicjał(y) + nazwisko), tytuł książki, autor przekładu, miejsce wydania + data (bez przecinka pomiędzy), strona (skrót s., nie str.), np.:

V. Nabokov, Wkłady o Don Kichocie, przeł. J. Kozak, Warszawa 2001, s. 77.

Uwaga: w opisie dzieł obcojęzycznych informacje na temat funkcji współpracowników edycji (redaktora, wydawcy, tłumacza, autora wstępu itd.) oraz miejsca serii stosujemy adekwatnie do języka oryginału, np.:

Möglichkeiten des Dialogs. Struktur und Funktion einer literarischen Gattung zwischen Mittelalter und Renaissance in Italien, hg. von K. W. Hempfer, Stuttgart 2002, s. 56–78.

Jeżeli podają Państwo nazwy wydawnictw, należy umieszczać je pomiędzy miejscem wydania (w żadnym wypadku zamiast niego!) i datą wydania, oddzielając poszczególne informacje przecinkami, np.:

A. Zanzotto, Idioma, Milano, Mondadori, 1986, s. 47.

R. A. Lanham, A Handlist of Rhetorical Terms, Berkeley, Los Angeles, London, University of California Press, 1969, s. 56 i 79.

Prosimy o konsekwencję w obrębie całego tekstu.

2. W przypadku artykułów:

Autor (inicjał + nazwisko), tytuł artykułu, tytuł i numer czasopisma (bez przecinka pomiędzy), rok, strona (skrót s., nie str.), np.:

K. J. Dover, Classical Greek Attitudes to Sexual Behaviour, „Arethusa” VI, 1973, s. 67.

J. Klejnocki, Aksamitne plotkowanie, „Nowe Państwo” nr 17/2000, s. 1.

Uwaga: Jeśli chodzi o sposób zapisu numeru i daty, możliwych jest kilka wariantów, w zależności od tego, czy dane czasopismo jest gazetą codzienną, tygodnikiem, miesięcznikiem, kwartalnikiem, rocznikiem.

Jeśli chodzi o kolejność tych danych, wybór należy do Państwa; prosimy jedynie o konsekwencję na przestrzeni całego tekstu.

3. W przypadku prac zbiorowych:

a) gdy przywołujemy konkretny rozdział lub artykuł z książki zawierającej teksty jednego tylko autora, obowiązuje zapis:

E. Kotarski, Dialogi Mikołaja Reja w perspektywie tradycji literackiej, [w:] idem, Dziedzictwo i tradycja. Szkice o literaturze staropolskiej, Gdańsk 1990.

b) w przypadku publikacji zbiorowych różnych autorów:

J. Pelc, Stulecie prac nad literaturą czasów baroku w Polsce, [w:] Literatura polskiego baroku. W kręgu idei, red. A. Nowicka-Jeżowa, M. Hanusiewicz, A. Karpiński, Lublin 1995, s. 95.

Rodzaje odniesień

a) jeśli cytujemy dokładnie fragment czyjegoś dzieła, stawiamy odnośnik przypisu bezpośrednio po cudzysłowie oznaczającym koniec cytatu, a przypis ma kształt:

G. W. F. Hegel, Wykłady z estetyki, przeł. J. Grabowski, A. Landman, t. II, Warszawa, PWN, 1966, s. 68.

b) jeśli w tekście odwołujemy się do myśli zawartej w czyimś dziele, jednak nie cytujemy jej bezpośrednio, przypis ma kształt:

Zob. G. W. F. Hegel, Wykłady z estetyki, przeł. J. Grabowski, A. Landman, t. II, Warszawa, PWN, 1966, s. 68.

Cytowania wielokrotne

a) jeśli przywoływane lub cytowane dzieło pojawia się w tekście więcej niż raz, stosujemy następujące oznaczenia:

§ Jeśli przywoływany autor reprezentowany jest w tekście tylko przez jedno dzieło, piszemy:

a) przy pierwszym wystąpieniu:  

J. Pelc, Stulecie prac nad literaturą czasów baroku w Polsce, [w:] Literatura polskiego baroku. W kręgu idei, red. A. Nowicka-Jeżowa, M. Hanusiewicz, A. Karpiński, Lublin 1995, s. 95

b) przy kolejnym wystąpieniu:  

J. Pelc, op. cit., s. 96.

Przy drugim II wystąpieniu bezpośrednio pod poprzednim stosujemy zapis skrócony:

Ibidem, s. 102.

§ Jeśli w tekście przywołujemy więcej niż jedno dzieło danego autora, przy pierwszym wystąpieniu każdego dzieła podajemy pełny adres bibliograficzny, a przy każdym kolejnym piszemy:

G. W. F. Hegel, Wykłady z estetyki, op. cit., s. 15.

§ Jeśli w przypisie przywołujemy inne dzieło autora cytowanego w przypisie poprzednim (bezpośrednio powyżej), stosujemy zapis:

Idem, Wykłady z estetyki, przeł. J. Grabowski, A. Landman, t. II, Warszawa, PWN, 1966, s. 68.

bądź, przy drugim wystąpieniu danego tytułu,

Idem, Wykłady z estetyki, op. cit., s. 15.

Uwaga: uwzględniamy zawsze płeć autora, używając odpowiednio form – idem dla mężczyzy i eadem dla kobiety.

W sytuacji, gdy w przypisach wielokrotnie przywołujemy kilka dzieł jednego autora, istnieje możliwość skracania długich tytułów przy użyciu wielokropka, np.:

G. F. P i c o, Examen vanitatis doctrinae gentium…, op. cit. s. 1042. 

OPISY STARODRUKÓW

Imię i nazwisko autora podajemy w formie rodzimej (np. W. Shakespeare, nie: Szekspir), dla humanistów może to być forma zlatynizowana (A. Manuzio albo A. Manutius), prosimy jedynie o konsekwencję w obrębie artykułu.

Imię (skrócone) i nazwisko autora podajemy zawsze w mianowniku, nawet jeśli na karcie tytułowej druku pojawia się w formie dopełniacza.

Tytuł dzieła powinien zostać odpisany z karty tytułowej, w razie potrzeby rozsądnie skrócony. 

Jeżeli na karcie tytułowej nazwa miasta lub rok wydania są nieobecne, ale zostały zidentyfikowane, podajemy je w nawiasie kwadratowym.

Podobnie w przypadku informacji o wydawcy i nakładcy druku albo o oficynie wydawniczej.