Wraz z twórcami, takimi jak G. A. Bredero, Constantijn Huygens czy Joost van den Vondel, Pieter Corneliszoon Hooft jest tym dla poezji niderlandzkiej XVII wieku, kim Rembrandt, Vermeer czy Ruysdael są dla malarstwa. W przeciwieństwie jednak do malarzy niderlandzkich, twórczość poetów tego okresu – zwanego ze względu na szczególny rozkwit sztuki „Złotym Wiekiem” – jest praktycznie nieznana poza granicami Holandii i Belgii. Przedstawienie kontekstu historycznego, głównych ośrodków życia literackiego (Amsterdamu i Lejdy) oraz sylwetek najwybitniejszych twórców początku XVII wieku (D. Heinsius, J. Dousa, H.L. Spiegel, Roemer Visscher i inni), poprzedzi prezentację wybranych sonetów miłosnych P. C. Hoofta z jego pierwszego zbioru Emblemata Amatoria, opublikowanego w 1611 r. Na przykładzie toposów takich jak: „Czas jako Starzec”, „Sen Miłosny”, „Obnażone Serce”, „Serce jako Świątynia” ukazany zostanie sposób adaptowania w poezji niderlandzkiej motywów europejskiej (zwłaszcza włoskiej i francuskiej) poezji renesansowej.