W połowie lat czterdziestych wieku szesnastego petrarkizm staje się we Francji obowiązkowym wzorem mówienia o miłości nie tylko w poezji, ale także w utworach narracyjnych i teatralnych, tym samym przeradza się w dość natrętną konwencję. Konkuruje z nim model platoński, reakcja przychodzi też ze strony poetów protestanckich odrzucających kult ziemskiej miłości. Najciekawszym głosem polemicznym wobec „petrarkizowania” są utwory pisarek tamtego czasu, które nie godzą się na status Muzy, pięknej ale milczącej, bo nie mającej nic istotnego do powiedzenia. Wykład będzie dotyczył kontestacji petrarkistowskiego dyskursu w literaturze kobiecej XVI wieku.