,,Wobec Rafaela czymże my jesteśmy – pigmeje” mawiał Rafał Hadziewicz malarz i pedagog warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Kilkadziesiąt lat później myśl tę powtórzył inny polski artysta Max Gierymski, zamieniając jednak mistrza z Urbino na wielkich wenecjan. Wypowiedzi te ilustrują powszechne w XIX wieku przekonanie o doskonałości malarstwa renesansowego, wyznaczając jednocześnie drogę nawiązań do niego – od rafaelizmu po historyzujący renesansyzm. W referacie przedstawione zostaną owe sposoby czerpania ze sztuki odrodzenia w polskim malarstwie dziewiętnastego stulecia. W szczególności wydobyty będzie semantyczny kontekst zastosowanych rozwiązań formalnych, czyli związek malowanych historii z definiowaniem samego terminu renesans. Uwaga skupiona zatem zostanie nie tylko na tym „kto i dlaczego” wyruszał w podróż do krainy renesansowej przeszłości, ale także na tym, jak pojmowali ją ci wędrowcy i czy znaczenie może mieć fakt, iż większość z nich wywodziła się właśnie ze stolicy Polski czasów odrodzenia – Krakowa.